श्रीराम! 1963 साली महाराज जाऊन 50 वर्षं झाली म्हणून मोठा उत्सव झाला गोंदवल्यात. त्या उत्सवाचं स्मरण म्हणून पू. बाबांनी दोन गोष्टी सोडल्या. एक- कोणत्याही रिसेप्शनला इतःपर जायचं नाही आणि कुठलंही पत्र आलं तरी त्याला उत्तर लिहायचं नाही. ते म्हणत याच्यात वेळ फार जातो. रिसेप्शन म्हणजे दोन दिवस आधीपासून आहेर काय द्यायचा ही कटकट. त्यांच्याकडून मागे काय आहेर आला होता त्याप्रमाणे दिला पाहिजे असल्या भानगडी. पत्र लिहिण्यात सुद्धा फार वेळ जात होता आणि त्यामुळे साधन लटकं पडत होतं म्हणून!
हे समजल्यावर आम्हाला हे बरं वाटलं आणि मी पू. तात्यासाहेबांना विचारलं, "तात्यासाहेब, केशवरावांनी काय सुरेख निर्धार केलाय. मी करू का तो?" तात्यासाहेब म्हणाले, "वा! चांगला विचार आहे, असू दया, आता तू बँकेत नोकरीला आहेस, वरून तिसऱ्या पोझिशनला आहेस. पगारही भरपूर आहे. हे असूनही अजून वरची जागा मिळावी असं वाटतंच की नाही? एक लक्षात ठेवावं. तुला त्यांचं अनुकरणच करायचंय ना, तर कोणत्या गोष्टीचं अनुकरण करायचं ते बघ. हे रिसेप्शनला न जाणं वगैरे म्हणजे नुसती नक्कल होईल. ते जसे साधनेत स्वतःशी कठोर होतात तसं कठोर व्हायचा अभ्यास आधी करावा. तो साधला तर पुढचं बघू. नाहीतर साधन तर व्हायचंच नाही आणि नातलगांशी संबंध गमावून बसशील.
केशवरावजी अत्यंत कठोर आहेत साधनेत स्वतःशी. लाड नाहीत. साधन व्हायचं म्हणजे व्हायचं. त्यावेळी चार तास जप व्हायला पाहिजे म्हणजे पाहिजे. आम्हाला जरा अंग मोडून आलं की काढू भरून पुढल्या दिवशी कधीतरी. असं होता कामा नये!
~ श्री बापूसाहेब मराठे
No comments:
Post a Comment