श्रीराम. मानवी जीवनामध्ये केव्हा काय घडेल याचा नेम नसतो. प्रसंग गुदरला म्हणजे त्यास मुकाट्याने तोंड देण्यापलीकडे माणसाला काही करता येत नाही. यामध्ये एक मोठा आशेचा किरण सापडतो. तो हा की, माणसाने कशासाठी जगावे हे ठरवण्याचे स्वातंत्र्य त्याला आहे. माणूस आपले ध्येय ठरवून त्याचप्रमाणे आपल्या जीवनाचा साचा बनवू शकतो.
प्रत्यक्षात असे आढळते की, आधीच अपूर्ण असलेल्या जीवनाला अपूर्ण म्हणजे तात्पुरत्या ध्येयांची जोड दिल्याने माणसाचे या जगामधील जीवन जास्तच अपूर्ण बनते. अशा जीवनामध्ये विकारांचा धुमाकूळ असतो, वासनेचा विलास असतो, अहंकाराचा बडेजाव असतो, आशा-ममता यांची कैद असते. माणसाच्या अंतर्यामी सदैव खेचाखेच चालल्यामुळे त्याला शांती व समाधान कधीही अनुभवास येत नाही.
ही शोकांतिका टाळायची असेल तर ईश्वरप्राप्तीचे किंवा स्वस्वरूपानुभवाचे ध्येय माणसाने ठेवावयास पाहिजे. जगाला चालवणारी सत्ता म्हणजेच ईश्वर होय. अंतर्यामीपणाने तो आपल्या अंतःकरणात आहे. त्याला मनापासून शरण गेल्यास संसाराच्या संकटात तो खरोखर हात देतो. आपले जीवन आनंदमय करून लोकांना आनंद देण्याचा हाच खरा मार्ग आहे!
~ परमपूज्य बाबा बेलसरे (वैराग्य निरूपण- दासबोध)
No comments:
Post a Comment